język

język,

anat. narząd zbudowany z mięśni pokrytych błoną śluzową, umieszczony na dnie jamy gębowej kręgowców;

u ryb występuje w formie niewielkiej wyniosłości, u płazów i gadów (z wyjątkiem żółwi i krokodyli) jest dość długi i ruchliwy; u niektórych gat. jest pokryty lepką wydzieliną gruczołów śluzowych i służy do chwytania pokarmu (np. żaby, kameleony), u innych (węże) spełnia funkcję dodatkowego narządu dotyku oraz przenosi cząstki substancji wonnych w okolice narządów Jacobsona; u ptaków kształt i wielkość języka są zmienne i dostosowane do rozmiarów dzioba, od bardzo długiego (np. kolibry) do zredukowanego (np. bociany); język ssaków jest duży i ruchliwy, wspomaga przeżuwanie, podsuwając pokarm na powierzchnie zębów policzkowych, oraz formowanie kęsów i połykanie, a także bierze udział w modulowaniu dźwięków. Dzięki ruchom języka w jamie gębowej tworzy się podciśnienie umożliwiające picie i ssanie. Zwierzętom czworonożnym język służy do przytrzymywania pokarmu (przeżuwacze) i zabiegów higienicznych. Wytworami błony śluzowej górnej powierzchni języka są brodawki, u których podstawy mieszczą się kubki smakowe. Obecność licznych ciałek czuciowych powoduje wrażliwość języka na bodźce dotykowe.