intarsja
szt. plast.:
[wł. intarsio ‘wykładzina’],
intarsja
Encyklopedia PWN
1) technika zdobnicza polegająca na wykładaniu powierzchni przedmiotów drewnianych innymi gatunkami drewna, dzięki czemu powstaje barwny wzór (motywy ornamentalne, sceny figuralne); znana od starożytności; rozkwit w okresie renesansu oraz w XVIII w.; w Polsce charakterystyczna dla mebli kolbuszowskich;
2) intarsja sztukatorska, technika zdobnicza polegająca na wypełnianiu tzw. ciastem sztukatorskim wyciętej we wzory drewnianej okładziny, przyklejonej do podkładu z pełnego drewna; występowała w XV w. w Wenecji, charakterystyczna dla wyrobów z Bolonii po 1550.
