instrumentacja

instrumentacja

[łac.],

orkiestracja,

muz. dobór i określenie sposobu użycia instrumentów w orkiestrze (lub zespole kameralnym), znajdujące odbicie w partyturze utworu; także przedmiot nauczania w uczelniach muz. (zwłaszcza na wydziałach kompozycji i dyrygentury).

Sztuka i. polega na wyzyskaniu przez kompozytora możliwości brzmieniowych poszczególnych instrumentów (barwa, rejestry, rodzaje artykulacji) oraz ich łączeniu; także dyscyplina nauk. porządkująca możliwości techn. i wyrazowe instrumentów oraz zasady ich współdziałania; i. wraz z instrumentoznawstwem (instrumentologia) stanowi przedmiot kształcenia muz. studentów kompozycji; mistrzostwo w i. osiągnęli m.in. klasycy wiedeńscy: H. Berlioz, R. Wagner, R. Strauss, N. Rimski-Korsakow, M. Ravel, I. Strawinski.