instrumentologia
nauka o instrumentach muz., jeden z działów muzykologii;
[łac.-gr.],
organologia,
instrumentologia
Encyklopedia PWN
przedmiotem badań instrumentologii jest geneza, budowa, rozwój i funkcje instrumentów muz. w poszczególnych okresach hist.; instrumentologia rozwinęła się w pocz. XX w. z instrumentoznawstwa, które zajmowało się budową instrumentów muz. w aspekcie praktycznym; podstawy klasyfikacji oraz metody badawcze instrumentologii stworzyli zwłaszcza C. Sachs, V. Mahillon i E. von Hornbostel; instrumentologię polską reprezentują m.in.: A. Chybiński, J. i M. Sobiescy (instrumenty lud.), T. Panufnik, Z. Szulc (skrzypce), W. Kamiński (instrumenty hist.), J. Gołos (organy), B. Vogel (fortepian).
