głowa państwa,
zwyczajowa nazwa jednego z naczelnych organów państwowych, reprezentującego państwo w stosunkach wewnętrznych i zewnętrznych, symbolizującego jego jedność, jednak o bardzo różnym zakresie władzy w zależności od ustroju danego państwa.
głowa państwa
Encyklopedia PWN
Tradycyjnie głową państwa jest jedna osoba: monarcha lub prezydent republiki (naczelnik państwa); w większości państw obozu komunistycznego głową państwa był organ kolegialny, wybrany przez parlament spośród jego czł., np. Prezydium Rady Najwyższej ZSRR, Rada Państwa PRL. Głowa państwa pełni przede wszystkim funkcje reprezentacyjne; do głów państwa należy zwykle akredytowanie przedstawicieli dyplomatycznych, przyjmowanie listów uwierzytelniających, stosowanie prawa łaski, zwoływanie sesji parlamentu. W niektórych państwach głowa państwa ma większe uprawnienia w zakresie sprawowania władzy, zwłaszcza tam, gdzie jest jednocześnie szefem rządu, np. w USA (prezydencki system). W Polsce w okresie międzywojennym głową państwa był 1919–21 Naczelnik Państwa, 1921–39 prezydent RP, 1939–90 prezydent RP na uchodźstwie wyznaczany zgodnie z konstytucją kwietniową przez swego poprzednika (do 1945 uznawany przez zachodnich aliantów); w Polsce po II wojnie świat. 1944–47 przewodniczący (prezydent) KRN, 1947–52 prezydent, 1952–89 Rada Państwa, od 1989 prezydent; 1990 ostatni prezydent RP na uchodźstwie przekazał insygnia władzy prezydenckiej nowo wybranemu (w wyborach powszechnych) prezydentowi RP.
