fluorki
 
Encyklopedia PWN
fluorki,
związki nieorg. fluoru, w których występuje on na −I stopniu utlenienia oraz związki org., których cząsteczki zawierają w swym składzie fluor.
Wśród fluorków nieorganicznych rozróżnia się fluorki metali i fluorki niemetali. Fluorki metali (sole kwasu fluorowodorowego HF) są krystal., zwykle bezb., mają wysoką temperaturę topnienia; rozpuszczalne w wodzie fluorki (np. fluorek potasu, sodu i srebra) są trujące; znane są także wodorofluorki (fluorki kwaśne), np. KHF2 (KF · HF), KF · 2HF, KF · 3HF. W przyrodzie występuje gł. fluorek wapnia w postaci fluorytu; fluorki są stosowane jako topniki w przemyśle szklarskim, ceramicznym, do impregnowania drewna, do otrzymywania fluorowodoru, w syntezach org., do niszczenia drobnoustrojów, fluorki berylowców — w przemyśle optoelektronicznym (np. w laserach półprzewodnikowych) i urządzeniach elektroenergetycznych. Fluorki niemetali są na ogół bezb. gazami, np. lotny SiF4, powstający podczas działania fluorowodoru na związki krzemu; heksafluorek siarki SF6 jest stosowany w akceleratorach cząstek wysokoenergetycznych. Związki fluoroorg. są określone wzorem ogólnym R–F, gdzie R — alkil, aryl lub acyl.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia