fenomenologiczny ruch,
ruch zainaugurowany przez E. Husserla w Getyndze (fenomenologia transcendentalna) oraz M. Schelera, A. Pfändera i innych w Monachium (fenomenologia realistyczna).
fenomenologiczny ruch
Encyklopedia PWN
Przed I wojną światową fenomenologia pojawiła się w Japonii, Rosji i Hiszpanii; w latach 20. — w Australii, Francji, na Węgrzech, Flandrii i Holandii, Polsce oraz USA, w latach 30. w Czechosłowacji, Korei, Jugosławii i we Włoszech, potem w Afryce Południowej, Portugalii i Skandynawii.
Historię ruchu fenomenologicznego można w przybliżeniu przedstawić jako kolejną dominację fenomenologii realistycznej, fenomenologii konstytutywnej, fenomenologii egzystencjalnej i fenomenologii hermeneutycznej. Niektórzy dodaliby jeszcze fazę dekonstrukcji w duchu J. Derridy. Większość prac fenomenologów wczesnego okresu zawiera „Jahrbuch für Philosophie und phänomenologische Forschung” (t. 1–11 1913–30). Głównymi postaciami wczesnego okresu byli: Th. Conrad, H. Conrad-Martius, J. Daubert, M. Geiger, N. Hartmann, R. Ingarden, A. Koyré, H. Lipps, A. Pfänder, A. Reinach, W. Schapp, M. Scheler, E. Stein i potem H. Spiegelberg. Metodę fenomenologiczną zastosowano już przed I wojną światową w psychopatologii (fenomenologia w psychologii i psychiatrii), potem zaś w najróżniejszych dziedzinach badań. Kładąc nacisk na pierwszeństwo opisu przed wyjaśnieniem, fenomenologia stała się dynamicznym czynnikiem, funkcjonującym w wielu prądach filozofii XX w. Dzieło Bycie i czas M. Heideggera, od 1930 do 1960 głównych postaci w filozofii niemieckiej, wpłynęło na rozwój fenomenologii egzystencjalnej, a potem fenomenologii hermeneutycznej.
