erlangeńska szkoła filozoficzna,
grono filozofów nauki działających w Erlangen w RFN, dążących do unifikacji nauk;
erlangeńska szkoła filozoficzna
Encyklopedia PWN
zał. przez P. Lorenzena, działała 1968–76; należeli do niej m.in.: F. Kambartel, O. Schwemmer, M. Medina, M. Riedel, P. Janich — filozofowie reprezentujący tzw. konstruktywizm praktyczny; filozofowie erlangeńskiej szkoły filozoficznej uważali, że nauka współcz. jest w stanie kryzysu spowodowanego brakiem kontaktu z życiem praktycznym, stąd postulat uzasadniania wszelkiej działalności nauk. przez odwołanie się do elementarnych zjawisk życiowych (praktyki przednauk.), takich jak mówienie (używania języka naturalnego) oraz działanie wg prostych schematów (np. czynność liczenia); uprawianie nauki musi być poprzedzone kryt., tzn. metodyczną, rekonstrukcją podstawowego języka nauk., stanowiącego wspólną część wszystkich dyscyplin nauki.
