elektrofony
grupa instrumentów muz., w których dźwięk jest wytwarzany za pośrednictwem drgań elektrycznych.
[gr. ḗlektron ‘bursztyn’, phōnḗ ‘dźwięk’],
elektrofony
Encyklopedia PWN
elektrofony elektroniczne, w których źródłem drgań jest generator elektroniczny W skład instrumentu elektrofonicznego wchodzą następujące zespoły: a) generator mech. wraz z przetwornikiem lub generator elektroniczny; b) układ kształtujący barwę dźwięku (zwykle kilka układów); c) układ wzmacniający; d) głośnik przetwarzający drgania elektr. na falę akustyczną (lub zespół głośników zw. kolumną głośnikową); e) układ sterujący (np. klawiatura), umożliwiający wykonawcy wydobycie dźwięku o określonej wysokości i o określonym czasie trwania. Eksperymenty w zakresie budowy elektrofonów rozpoczęły się w końcu XIX w. Pierwsze organy elektr. (telharmonium) zbudował 1906 Amerykanin T. Cahill; ważyły one 200 t i z tego względu nie znalazły praktycznego zastosowania. W 1924–30 powstały: thereminovox, spherophon, trautonium, fale Martenota, helertion i in., a 1935 najpopularniejszy z elektrofonów — organy Hammonda. Po II wojnie świat. spośród elektrofonów najszersze zastosowanie w zespołach muzyki rozrywkowej znalazły gitara elektr. i liczne odmiany przenośnych organów elektronicznych
