elektrociepłownia,
cieplna elektrownia parowa wytwarzająca jednocześnie energię elektr. oraz ciepło w tzw. układzie skojarzonym (gospodarka skojarzona cieplno-elektr.);
elektrociepłownia
Encyklopedia PWN
ciepło jest dostarczane odbiorcom zewn. (w postaci pary lub wody gorącej) w ilości nie mniejszej niż 10% znamionowej wydajności kotłowni. Układ cieplny elektrociepłowni (układ skojarzony), w którym para z upustów lub wylotów turbin, po wykonaniu pracy i częściowym rozprężeniu, jest wykorzystywana jako nośnik ciepła, pozwala wykorzystać ciepło odpadowe i uzyskać wyższą ogólną sprawność przetwarzania energii niż przy niezależnym wytwarzaniu ciepła w ciepłowniach i energii elektr. w elektrowniach cieplnych. Zależnie od układu cieplnego elektrociepłownie dzieli się na przeciwprężne i upustowo-kondensacyjne. W elektrociepłowniach przeciwprężnych para wylotowa z turbiny zamiast do skraplacza trafia do wymiennika ciepła i jest wykorzystywana do pokrycia zapotrzebowania odbiorców na ciepło, zaletą tych elektrociepłowni jest wysoka sprawność (ponad 80%), wadą zaś — ścisłe uzależnienie produkcji energii elektr. od zapotrzebowania ciepła. W elektrociepłowniach upustowo-kondensacyjnych określona część pary, w zależności od potrzeb cieplnych, jest pobierana z upustu turbiny i kierowana do wymiennika ciepła; sprawność ogólna tych elektrociepłowni jest niższa.
Elektrocieplownie zaczęto budować w ZSRR, USA i Europie Zachodniej po I wojnie świat., pierwszą wielką elektrociepłownią w Polsce była elektrociepłownia na Żeraniu w Warszawie zbud. 1954–60. W nowych elektrociepłowniach krajowych są stosowane standardowe bloki ciepłownicze o znamionowej mocy elektr. 50 MW i 100 MW i mocy cieplnej 107 MW i 195 MW oraz kotły wodne o mocy cieplnej: 80 MW, 140 MW i 230 MW.
