ekologia krajobrazu

ekologia krajobrazu,

młoda dyscyplina nauk., usytuowana pomiędzy geografią a biologią;

zajmuje się analizą elementów składowych krajobrazu i zachodzącymi między nimi relacjami, identyfikacją przyr. jednostek przestrzennych, ich hierarchiczną klasyfikacją, a także diagnozą sposobu organizacji przestrzeni przyr.; gł. zadaniem e.k. jest analiza ekol. konsekwencji przekształcania krajobrazów naturalnych lub bliskich naturalnym w antropogeniczne (kulturowe); definicję e.k. sformułował w latach 30. XX w. niem. uczony C. Troll.