dwubój klasyczny, kombinacja norweska,
uprawiana przez mężczyzn konkurencja narciarska, w której skład wchodzą skoki i biegi narciarskie;
dwubój klasyczny
Encyklopedia PWN
zwykle rogrywany w ciągu 2 dni, w pierwszym — skoki na średniej skoczni, w drugim — bieg na dystansie 10 km; od 1986 zawodnicy przystępują do biegu w kolejności miejsc zajętych po skokach, przy czym punkty uzyskane za skoki są przeliczane na sekundy przewagi w biegu (tzw. bieg z wyrównaniem czasowym); zwycięzca biegu zostaje zwycięzcą całej konkurencji; dwubój klasyczny jest rozgrywany w klasyfikacji indywidualnej i (od 1982) drużynowej; od 1924 — mistrzostwa świata; w programie zimowych igrzysk olimpijskich od 1924 w klasyfikacji indywidualnej i od 1984 w klasyfikacji drużynowej; najlepszymi zawodnikami w historii igrzysk byli: Niemiec U. Wehling i Norwegowie J. Gröttumsbraten, O. Hagen, T. Knutsen; od 1984 jest organizowany Puchar Świata; w Polsce uprawiany od 1921; brązowy medal olimpijski 1956 zdobył F. Groń-Gąsienica.
