dramat muzyczny,
rodzaj scenicznego dzieła muzycznego, w którym muzyka jest podporządkowana akcji dramatycznej, a nie odwrotnie, jak w tradycyjnej operze;
dramat muzyczny
Encyklopedia PWN
ta zasada była realizowana w początkowej fazie rozwoju opery, która powstała m.in. w wyniku dążeń do odrodzenia dramatu starogr.; pierwsze dzieła operowe na pocz. XVII w. były zw. dramma in musica, również dramma pastorale, morale, serio itp.; rozwój opery poszedł jednak w kierunku kultywowania belcanta i usamodzielnienia się zamkniętych form muz., tzw. numerów (arie, ansamble, części chóralne, baletowe); do pierwotnej koncepcji d.m. nawiązał Ch.W. Gluck w swojej reformie opery; powrócił do niej w XIX w. R. Wagner, realizując (w nowej formie d.m.) romant. ideał syntezy sztuk przez połączenie starogermańskich mitów z muzyką opartą na technice motywów przewodnich, decydujących o jedności dzieła, i wzbogaconą w zakresie środków harmonicznych i orkiestrowych (tetralogia Pierścień Nibelunga); idea d.m. odżyła również w muzyce XX w. (dramat symbol. i ekspresjonistyczny), m.in. w twórczości C. Debussy’ego, A. Schönberga, A. Berga i kompozytorów współczesnych.
