deklinacja
 
Encyklopedia PWN
deklinacja
[łac. declinatio < declinare ‘odmieniać’],
językozn. odmiana imion (imię) przez przypadki;
polega na regularnym dodawaniu do tematu zbioru morfemów fleksyjnych, które łącznie dają różne formy gramatyczne leksemu (wyrazu) zebrane w paradygmat; dobór odpowiedniego morfemu fleksyjnego jest uwarunkowany wymaganiami innych leksemów tworzących z leksemami deklinowanymi związki składniowe; morfemy przypadków (zw. w językach indoeur. końcówkami) w niektórych językach mogą równocześnie wyrażać kategorie liczby i rodzaju (np. a w dobra); języki różnią się liczbą przypadków, np. 8 w sanskrycie, 7 w językach słow. (bez bułgarskiego i macedońskiego), 4 w niem., 2 w zredukowanej do zaimków osobowych deklinacji angielskiej; istnieją języki bez deklinacji; różnice w liczbie przypadków lub ich brak są wyrównywane najczęściej połączeniami przyimków z istniejącymi formami oraz szykiem wyrazów w zdaniu; dział fleksji.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia