czcionka
 
Encyklopedia PWN
czcionka, dawniej trzcionka, krotło,
rodzaj materiału zecerskiego przeznaczonego do ręcznego składania tekstów;
ma postać prostopadłościennego słupka zazwyczaj z metalu (zwykle ze stopu drukarskiego); górna część prostopadłościanu, odlewana z matrycy, jest uformowana w tzw. oczko, tworzące podczas drukowania (metodą drukowania wypukłego) obraz znaków pisma lub innych elementów graficznych na podłożu drukowym; duże czcionki, np. do składania afiszów, wytwarza się z drewna, aluminium lub tworzywa stucznego. Za wynalazcę czcionki uznaje się rzemieślnika chiń. Bi Shenga, który 1041–42 oprac. sposób drukowania za pomocą elementów wypalanych z gliny; w Chinach i Korei stosowano też czcionki drewniane i porcelanowe; odlewnictwo czcionek z metalu (miedzi, brązu, później ołowiu) było znane w XIII w. w Korei; 1409 wydrukowano tam książkę przy użyciu czcionek odlanych z brązu; w Europie ruchome czcionki (do wielokrotnego użycia), odlewane ze stopu cyny i ołowiu, wynalazł ok. 1450 J. Gutenberg, który zastosował je ok. 1452 do wydrukowania pierwszej książki, Biblii 42-wierszowej; obecnie czcionki wychodzą z użycia, zastępowane przez inne nośniki (skład). Czcionką nazywa się pot. fonty komputerowe.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia