brona
 
Encyklopedia PWN
brona,
roln. narzędzie konne lub ciągnikowe, przeznaczone do płytkiej uprawy gleby (bronowanie) i in. zabiegów agrotechn.;
rozróżnia się brony zębowe i brony talerzowe; do bron zębowych zalicza się brony zygzakowe — zbud. z ram (pól) z zamontowanymi zębami, brony sprężynowe — o sprężystych, zakończonych redliczkami zębach, o regulowanym zagłębieniu, brony chwastowniki — o bezpośrednio połączonych ze sobą zębach ze sztywnego drutu, brony kolczaste (tzw. kolczatki) — w postaci gwiazd zamocowanych na osiach, oraz różnej konstrukcji brony łąkowe; specjalną odmianą brony zębowej jest napędzana z wałka odbioru mocy ciągnika brona wahadłowa, zbud. z ruchomych, zębatych, metal. belek; brony talerzowe (talerzówki) są zbud. z umieszczonych na osi, ustawionych pod kątem metal. talerzy (czasem uzębionych na obwodzie), które odcinają i podobnie jak pług odwracają skibę; brony służą np. do kruszenia i spulchniania gleby, niszczenia chwastów i wyrównywania gleby po orce.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia