bankier
 
Encyklopedia PWN
bankier
[wł. banca ‘stół’, ‘ława’],
osoba zajmująca się zawodowo operacjami bankowymi (wymianą pieniędzy, przyjmowaniem wkładów pieniężnych, udzielaniem pożyczek), decydująca o sposobie przeprowadzania tych operacji i czerpiąca zyski z ich dokonywania.
Nazwa „bankier” wywodzi się od stołu, gdzie pierwsi bankierzy trzymali worki z pieniędzmi; w starożytności istnieli kupcy handlujący pieniędzmi, którzy stopniowo przekształcili się w bankierów przyjmujących je na przechowanie i udzielających pożyczek; bankierzy o zakresie działania zbliżonym do współczesnego pojawili się we wczesnym średniowieczu we Włoszech. W Polsce istnieli od schyłku tego okresu (dom bankowy); byli to mieszczanie, z reguły równocześnie kupcy, także Żydzi zajmujący się lichwą, w XVIII w. również szlachta; wraz z rozwojem banków o charakterze spółek akcyjnych indywidualni bankierzy stopniowo przestali istnieć (w II RP działało jeszcze ich kilkunastu, o niewielkim jednak znaczeniu).
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia