babilońska niewola,
okres deportacji części narodu żydowskiego do Babilonii (przełom 586 i 587–538 p.n.e.);
babilońska niewola
Encyklopedia PWN
jej początek wyznaczało zdobycie Jerozolimy przez wojska babilońskie; do Babilonii została deportowana elita narodu — arystokracja, urzędnicy, rzemieślnicy; ogólną liczbę deportowanych ocenia się na 20 tys.; zostali oni zgrupowani w obozach w Tel-Abib w pobliżu rzeki Kebar oraz Tel-Melach, Tel-Charasza, Kerub, Addan oraz Immer, przypuszczalnie w centrum Babilonii, koło Babilonu i Nippur; Żydzi w Babilonii zachowali swą odrębność narodową i zaczęli tworzyć podstawy nowych instytucji judaizmu (synagoga); 29 X 539 p.n.e. król perski Cyrus wkroczył do Babilonu, a 538 p.n.e. wydał edykt zezwalający na powrót Żydów do ojczystego kraju i nakazujący odbudowę Świątyni Jerozolimskiej na koszt skarbu królewskiego.
