autyzm
 
Encyklopedia PWN
autyzm
[gr. autós ‘sam’],
spektrum zaburzenia autystycznego,
med. objaw zaburzeń psychicznych;
wycofanie się w obręb świata wewnętrznego zniekształconego przeżywanymi objawami choroby (m.in. urojenia, halucynacje) przy jednoczesnym ograniczeniu lub rezygnacji z oczekiwanego współdziałania z otoczeniem; w nasilonej postaci rzeczywistość chorobowa wyczerpuje zainteresowania chorych, co nie wyklucza możliwości rzeczowego kontaktu w konkretnych sprawach; typowy, choć nieczęsty objaw schizofrenii.
Autyzm wczesnodziecięcy, zaburzenie autystyczne, ujawnia się przed 3. rokiem życia, po pewnym okresie prawidłowego rozwoju, z częstością 2–5 na 10 tys. przypadków; charakterystyczne są: znaczne ograniczenie lub brak zainteresowania kontaktem z najbliższym otoczeniem i rówieśnikami, dziwaczność werbalnych i pozawerbalnych sposobów porozumiewania się, niezdolność do zabaw wymagających wyobraźni, stereotypowość i dziwaczność zainteresowań i czynności; leczenie przewlekłe, u części dzieci intensywna rehabilitacja, psychoterapia wraz z objawowym wykorzystaniem leków przynoszą poprawę i w miarę prawidłowy późniejszy rozwój; pozostałe funkcjonują potem na poziomie upośledzenia umysłowego różnego stopnia.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia