apatia
 
Encyklopedia PWN
apatia
[gr. apátheia < apathḗs ‘nie doznający’],
filoz. jedno z podstawowych pojęć etyki w filozofii greckiej, wprowadzone przez Akademię Platońską, oznaczające pozytywny stan duszy (heksis) wyzwolonej od afektów, niewzruszoność;
u cyników i sceptyków pożądany cel życia, najwyższe dobro, wolność od bolesnych, pożądliwych poruszeń, które są przeszkodą w zdobyciu szczęścia; osiągana przez wiedzę, trud, wstrzemięźliwość, samowystarczalność (cynicy) lub zawieszenie sądu, niewzruszony spokój (sceptycy); ważne znaczenie ma u stoików, dla których stanowi duchową stałość, opanowanie afektów osiągane przez rozważanie i obojętność wobec rzeczy od nas niezależnych; postawa mędrca warunkująca szczęście; pot. stan obojętności, brak zainteresowania.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia