adźiwikowie
 
Encyklopedia PWN
adźiwikowie
[sanskr. ājīvika],
indyjska szkoła rel.-filoz., grupująca wędrownych nagich ascetów, związanych z dźinizmem i buddyzmem;
powstała ok. VI w. p.n.e. i przetrwała do XIV w. n.e.; jej gł. przedstawicielami byli: Gośala Maskariputra, Purana Kaśjapa, Pakudha Kaććajana; adźiwikowie odrzucali wolną wolę i głosili ścisły determinizm i fatalizm, zgodnie z którym losem człowieka rządzi przeznaczenie (nijati), przypadek i jego natura, a ludzkie działania pozostają nieskuteczne; w wyznaczonym czasie jednostka samoistnie osiąga wyzwolenie (moksza); wg rozbudowanej kosmologii adźiwików świat składa się z 7 żywiołów o strukturze atomowej; bogowie są pozbawieni mocy; adźiwikowie wypracowali własne koncepcje log.; na co dzień zajmowali się astrologią i przepowiedniami; w skrajnych praktykach ascetycznych pewną rolę odgrywał taniec i śpiew; nie zachowały się żadne pisma tej szkoły.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia