Wenus

Wenus, Wieniera,

seria 16 sowieckich próbników kosmicznych przeznaczonych do badań planety Wenus:

Wenus 1 (start 12 II 1961) — pierwszy w historii statek kosmiczny wysłany w kierunku Wenus, pomimo utraty łączności radiowej ze statkiem ocenia się, że minął on planetę w odległości ok. 100 tysięcy km; Wenus 2 (start XI 1965) zbliżył się II 1966 do Wenus na odległość 24 tysięcy km, dokonał podczas lotu pomiarów pól magnetycznych oraz promieniowania korpuskularnego na trasie Ziemia–Wenus; Wenus 3 — pierwszy próbnik, który III 1966 wniknął w atmosferę planety, przekazywał sygnały do wysokości 32 km nad jej powierzchnią, by następnie jako pierwszy obiekt ziemski spaść na nią (twarde lądowanie); Wenus 4 podczas przelotu X 1967 przez atmosferę Wenus dostarczył pierwszych bezpośrednich i wiarygodnych danych o jej składzie i parametrach fizycznych; Wenus 5 i Wenus 6 wtargnęły (V 1969) w atmosferę Wenus i przed rozbiciem się o jej powierzchnię przekazały dokładniejsze dane o składzie i warunkach fizycznych w głębokich warstwach atmosfery; Wenus 7 (start VIII 1970) — pierwszy próbnik, który łagodnie wylądował na powierzchni planety i przez 23 minuty przekazywał dane o warunkach przy powierzchni Wenus; Wenus 8 osiadł VII 1972 miękko na powierzchni jako pierwszy obiekt po stronie dziennej Wenus, funkcjonował przez 50 minut po lądowaniu, wykonując m.in. badania; Wenus 9 i Wenus 10 (1975) kontynuowały cykl badań atmosfery i powierzchni Wenus, ich lądowniki przesłały pierwsze jej obrazy, natomiast orbitery Wenus 9 i Wenus 10 były pierwszymi w historii sztucznymi satelitami Wenus; w następnych latach kontynuowano badania atmosfery i powierzchni Wenus (Wenus 13 i Wenus 14; 1982). Wenus 15 i Wenus 16 różniły się konstrukcją i przeznaczeniem od poprzednich sond serii, nie miały lądowników, a jedynie orbitery, które IX 1983 stały się sztucznymi satelitami Wenus; m.in. prowadziły z orbity okołowenusjańskiej badania składu chemicznego atmosfery i radarowe badania ukształtowania powierzchni Wenus, przekazały mapy termiczne planety.

Wenus z Milo — Luwr, Paryż

Wenus Paleolityczna z Mentony

Botticelli Sandro, Narodziny Wenus , 1485 — Florencja, Galleria degli Uffizi