Tunezja. Warunki naturalne

Tunezja. Warunki naturalne.

Linia brzegowa dł. ponad 1200 km; 1/3 pow. zajmują góry; w północnej części wschodnie krańce Atlasu Tellskiego i Atlasu Saharyjskiego (najwyższy szczyt Dżabal asz-Szanabi, 1544 m), rozdzielone doliną Wadi Madżarda; ku wschodowi i południowemu wschodowi teren stopniowo się obniża, przechodząc w niziny nadbrzeżne; w środkowej części Tunezji rozległe obniżenie wypełnione szottami (największy Wielki Szott); na południowym wschodzie wznosi się wyż. Az-Zahr (wysokość do ok. 700 m) oddzielająca Wielki Erg Wschodni od przybrzeżnej niz. Al-Dżifara; południowa część Tunezji leży w obrębie Sahary; rzeki i jeziora okresowe, największą rzeką stałą jest Wadi Madżarda. Na północy klimat podzwrotnikowy typu śródziemnomorskiego, na południu — zwrotnikowy suchy; średnia roczna suma opadów wynosi ok. 100 mm na południu i w środkowej części kraju, 400–600 mm na północnym wybrzeżu i 1500 w górach Atlasu; średnie temp. miesięczne w styczniu 9–11°C, w lipcu od 25–27°C na wybrzeżach do 33°C na południowym zachodzie; w górach w zimie spadki temp. poniżej 0°C. Na północy roślinność śródziemnomor.; na nizinie miejsce pierwotnych, wiecznie zielonych lasów twardolistnych z dziką oliwką, pistacją i chlebem świętojańskim zajęły wtórne zarośla typu makii lub kultury subtropikalne; w górach Madżarda zachowały się lasy złożone z dębu korkowego, a w górach Dżibal at-Tabursuk lasy z dębem ostrolistnym i sosną alepską (lesistość kraju wynosi 4%); w środkowej i południowej części panują półpustynie trawiaste z ostnicą esparto (Stipa tenacissima) lub piołunowe; w zasolonych obniżeniach występują skupiska halofitów. System ochrony przyrody obejmuje 7 parków nar. o łącznej pow. ok. 500 km², w tym m.in.: parki Dżabal asz-Szanabi, Dżabal Bu Hedma i Aszkal.