Sol
w religii starożytnego Rzymu bóg słońca;
[łac., ‘słońce’],
Sol
Encyklopedia PWN
według tradycji rzymskiej kult Sola został sprowadzony do Rzymu przez króla Tytusa Tacjusza (był pod opieką sabińskiego rodu Aureliuszów); święto Sola z przydomkiem Indiges [‘ojczysty’, ‘opiekuńczy’] obchodzono 9 VIII na Kwirynale, natomiast 11 XII przy świątyni Sola i Luny na Circus Maximus organizowano igrzyska; w okresie cesarstwa kult Sola podlegał wpływom religii orientalnych (syryjskich) i wiązał się z ideą władzy monarchicznej; pierwsza taka próba została podjęta przez cesarza Heliogabala (sprowadził kult Elagabala z Emesy); trwalszy okazał się kult Sola z przydomkiem Invictus [‘niezwyciężony’], ustanowiony 275 przez cesarza Aureliana, dzień dedykacji świątyni na Polu Marsowym (25 XII) jako Dies Natalis Solis Invicti. W chrześcijaństwie symbolikę solarną odnoszono do Chrystusa, a święto Sola zastąpiono upamiętnieniem Bożego Narodzenia.
