Portugalczycy
 
Encyklopedia PWN
Portugalczycy,
naród rom. tworzący podstawową ludność Portugalii (10 mln, 2002);
w Europie mieszkają także m.in. we Francji (ok. 750 tys.) i Niemczech (ponad 100 tys.), liczne społeczności pochodzenia portugalskiego, zwłaszcza w Brazylii i USA; język portugalski; katolicy (chrystianizacja w IV–VI w.); przodkami Portugalczyków byli celtycko-iberyjscy Luzytanowie, zromanizowani II w. p.n.e.–IV w. n.e., w etnogenezie uczestniczyły także plemiona germańskie i Arabowie; nar. tożsamość Portugalczyków zaczęła rodzić się w okresie rekonkwisty; własna państwowość od XII w.; Portugalczycy zapoczątkowali erę wielkich odkryć geogr., w XV–XVI w. stali się potęgą kolonialną; w XVI–XX w. liczna emigracja; współtworzyli substrat etniczny, zwłaszcza Brazylijczyków; od 1974 reemigracja z byłych kolonii portugalskich; w średniowieczu kultura Portugalczyków kształtowała się wspólnie z galisyjską, na południu zaznaczyły się wpływy arabskie; rozkwit nastąpił w XV–XVI w., potem dały o sobie znać gł. wpływy hiszp. i fr.; gł. tradycyjne zajęcia: rolnictwo, sadownictwo, uprawa winorośli, rybołówstwo, żegluga mor.; odrębności, zwłaszcza w kulturze lud. pomiędzy północy i południu; barwny i zróżnicowany strój lud., przetrwało oryginalne rzemiosło artyst. (wyroby ceramiczne i tkactwo) oraz tradycja sztuki azulejos;  żywy folklor taneczny oraz muz., m.in. pieśni fadó; popularna jest portugalska walka byków tourada, podczas której nie zabija się zwierzęcia.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia