Podlasie,
terytorium historyczne po obu stronach środkowego Bugu i górnej Narwi, utożsamione z województwem podlaskim (stolica w Drohiczynie) w zasięgu z 1566–1795;
Podlasie
Encyklopedia PWN
ziemie te należały od XI w. w większości do Rusi (przejściowo zdobywane przez książąt pol.), w mniejszej części do Mazowsza, niewielkie obszary należały do Jaćwingów; w XIV w. teren sporny między Mazowszem a Litwą; nazwa Podlasie — ziemie położone w sąsiedztwie Polaków (Lachów) — powstała w XIV w. w W. Księstwie Litew., jako określenie pogranicznej części woj. trockiego, z której 1520 utworzono woj. podlaskie; 1566 wydzielono z Podlasia ziemię brzeską, późniejsze województwo; 1569 Podlasia przyłączono do Korony; składało się z ziem: drohickiej, mielnickiej i bielskiej. Osadnikami na Podlasiu była ludność z ziem ruskich i pol.; w XV–XVII w. kolonizacja z Mazowsza zwiększyła udział ludności pol.; większość gruntów szlacheckich należała do szlachty zagrodowej; w III rozbiorze Polski (1795) Podlasie podzielono wzdłuż Bugu, między Prusy (większa część) i Austrię (część mniejsza, na lewym brzegu Bugu); 1807 wschodnia część Podlasia przeszła do zaboru ros. (białostocki obwód), pozostałą część włączono (1807, 1809) do Księstwa Warsz., 1815 do Królestwa Pol., na przeł. 1918 i 1919 Podlasie wróciło do Polski.
