Otton III

Otton III, z dynastii saskiej, ur. VI lub VII 980, k. Kleve, zm. 23 lub 24 I 1002, Paterno,

król niemiecki od 983, cesarz od 996, syn Ottona II i bizantyńskiej księżniczki Teofano.

Starannie wykształcony, zwolennik koncepcji stworzenia uniwersalnego imperium rzymskiego, w której polityka podporządkowania Kościoła państwu złączyła się z ideą jedności chrześcijańskiej i kultem starożytnego Rzymu; uniwersalnej władzy cesarskiej miały być poddane, na prawach równorzędności: Italia, Galia, Germania i Sclavinia (Słowiańszczyzna); w dalszej perspektywie Otton III spodziewał się rozciągnąć swą zwierzchność także na Bizancjum; aspiracje Ottona III napotykały opór zarówno we Włoszech, jak i w samych Niemczech; kilkakrotnie rozprawiał się z rzymską opozycją Krescencjuszów, wprowadzał na tron papieski ludzi wybitnych (Grzegorz V, Sylwester II); na zjeździe w Gnieźnie (1000) uniezależnił Polskę od kościelnej władzy Niemiec i podniósł polityczną rolę Bolesława I Chrobrego, jako swego współpracownika w monarchii uniwersalnej.

Włócznia św. Maurycego, dar Ottona III dla Bolesława I Chrobrego – skarbiec katedry na Wawelu, Kraków

Otton III, miniatura w Ewangeliarzu Ottona III, ok. 1000 — Bayerische Staatsbibliotek, Monachium

Bractwo Św. Łukasza, obraz przedstawiający Bolesława Chrobrego witającego Ottona III, pielgrzymującego do grobu św. Wojciecha w Gnieźnie