Otton II

Otton II, z dynastii saskiej, ur. 955, zm. 7 XII 983, Rzym,

król niem. i cesarz, syn Ottona I Wielkiego, ojciec Ottona III;

jako dziecko 961 wybrany na króla i koronowany w Akwizgranie, a 967 koronowany w Rzymie na cesarza; 972 ożeniony z bizant. księżniczką Teofano; 973 objął rządy po śmierci ojca; pierwsze lata panowania (974–978) zajęło mu stłumienie buntu kuzyna, ks. bawarskiego Henryka Kłótnika, wspieranego m.in. przez Czechy i Polskę; 977–980 toczył wojnę z Francją o Lotaryngię; starał się opanować całą południową Italię, ale poniósł klęskę w bitwie z Saracenami pod Cotrone 982; na wieść o tym 983 wybuchło powstanie Słowian, w wyniku którego stracił władzę na Połabiu; O. zmarł podczas przygotowań do nowej wyprawy na południe, zdążywszy zapewnić następstwo synowi Ottonowi III.