Ostpolitik
 
Encyklopedia PWN
Ostpolitik,
określenie niem. polityki wschodniej;
w XIX w. polityka Rzeszy wobec Rosji zmierzała m.in. do utrwalenia następstw rozbiorów Polski; 1919–39 była nastawiona na podważenie postanowień wersalskiego traktatu pokojowego 1919, wykazanie „sezonowości” państwa pol. i przywrócenie granic sprzed I wojny świat.; po 1945 początkowo dążyła do zanegowania następstw bezwarunkowej kapitulacji III Rzeszy i zmiany granic w Europie (nieuznawanie granicy pol.-niem.). Nowe znaczenie terminowi „Ostpolitik” nadał kanclerz W. Brandt, rozpoczynając (1969) politykę normalizacji stosunków RFN z krajami Europy Środkowej i Wschodniej — w jej rezultacie RFN zawarła układy: 1970 o wyrzeczeniu się siły we wzajemnych stosunkach z ZSRR, o podstawach normalizacji stosunków z Polską (w tym o uznaniu i nienaruszalności granicy na Odrze i Nysie Łużyckiej), 1973 o podstawach normalizacji stosunków z Czechosłowacją oraz 1974 podobne układy z Bułgarią i Węgrami. Nowa O. przyczyniła się do sukcesu Konferencji Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie (1973–75) oraz poprawy stosunków między RFN a NRD, a w dalszej perspektywie przygotowała grunt do współdziałania Niemiec i Polski w jednoczącej się Europie.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia