Marathów państwo
 
Encyklopedia PWN
Marathów państwo,
federacja państw Marathów w zachodnich Indiach, w XVII–XVIII w. ważny czynnik indyjskiej sceny politycznej;
wywarła znaczny wpływ na dzieje Indii, skutecznie opierając się inwazjom muzułmanów, a następnie Kompanii Wschodnioind.; w 1. poł. XVII w. część Marathów zamieszkiwała terytorium państwa Wielkich Mogołów, część — sułtanatu Golkondy i Bidźapuru; w 2. poł. XVII w. na czele walk wyzwoleńczych stanął Śiwadźi, który 1674 koronował się jako niezależny władca p.M.; Marathowie do końca XVII w. rozszerzyli swe posiadłości w środkowych Indiach i na Dekanie; na północy okresowo kontrolowali Pendżab i częściowo Bengal. Od 1720 dyn. marathijska w Satarze sprawowała władzę nominalną, faktycznymi zaś władcami państwa stali się peszwowie, dziedziczni premierzy; za panowania (1720–40) peszwy Badźi Rao I stolicą państwa Marathatów stała się Puna; nastąpił podział ziem p.M. między gł. dowódców wojsk., którzy z czasem uczynili z nich swe dziedziczne posiadłości — księstwa (dyn.: Holkarów, Sindhia, Gaekwadów, Bhonslów), a p.M. stało się ich federacją. W 1796 urząd peszwy objął Badźi Rao II, który 1802 podpisał nierównoprawny układ z Kompanią Wschodnioind.: peszwie Marathów pozostawiono władzę nominalną pod kontrolą Kompanii; 1947 w wolnych Indiach z ziem Marathów utworzono stan Maharasztra.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia