Leeuw 
, ur. 18 III 1890, Haga, zm. 18 XI 1950, Utrecht,
holenderski teolog i religioznawca, pastor ewangelicko-reformowany;
[l
:u]
Gerardus van der :u] , ur. 18 III 1890, Haga, zm. 18 XI 1950, Utrecht,
Leeuw Gerardus
Encyklopedia PWN
od 1918 profesor uniwersytetu w Groningen; 1945–46 min. edukacji, kultury i nauki, od 1950 pierwszy przewodniczący Międzynar. Stow. Historyków Religii; twórca fenomenologicznej szkoły w religioznawstwie, nawiązującej do myśli filoz. W. Diltheya i E. Husserla oraz do koncepcji studiów porównawczych religii R. Otto. Fenomenologię w ujęciu Leeuwa cechują: antyredukcjonizm (religia autonomiczną sferą ducha ludzkiego), psychologizm (doświadczenie rel. jako fakt pierwotny) oraz silny związek z teologią, a jej gł. metodą badawczą jest intuicyjna analiza zjawisk rel., mająca prowadzić do wykrycia ich istoty. W swoim gł. dziele Fenomenologia religii (1933, wyd. pol. 1978) zastosował tę metodę w studium porównawczym religii, dając obszerną syntezę strukturalno-typologiczną zjawisk rel. oraz samych religii. Inne prace: La structure de la mentalité primitive (1928), Der Mensch und die Religion (1941), The Task of Religion in the Modern World (1950), Vom Heiligen in der Kunst (1957).
