Kemmu shinsei
forma rządów wprowadzona w Japonii przez ces. Godaigo (panował 1318–39);
[k. śinsei; jap., ‘nowe rządy ery Kemmu’, ‘restauracja ery Kemmu’],
Kemmu chūkō,
Kemmu shinsei
Encyklopedia PWN
po obaleniu Kamakura bakufu 1333 cesarz wrócił z wygnania do Kioto i rozpoczął reformy zmierzające do przywrócenia absolutnej władzy cesarskiej i prymatu arystokracji dworskiej. Realizował swoje cele, podejmując arbitralne decyzje, często sprzeczne z dotychczas obowiązującymi prawami. Godaigo usiłował wyeliminować wpływy wojowników (bushi) i wzmocnić pozycję dawnej arystokracji dworskiej (kuge); centralnymi organami władzy stały się urzędy: Kirokujo d.s. ogólnej administracji, Onshōgata zajmujący się udzielaniem nagród i przywilejów, Zasso ketsudanjo d.s. jurysdykcji, oraz Kubosho i Mushadokoro o bliżej niesprecyzowanych kompetencjach — prawdopodobnie zajmowały się włościami wojowników oraz ochroną policyjną stolicy. W prowincjach Godaigo osadzał przedstawicieli arystokracji dworskiej (kokushi) jako gubernatorów cywilnych; mieli stanowić przeciwwagę dla gubernatorów wojsk. (shugo), którzy od okresu Kamakura byli rekrutowani spośród wasali szogunów i zyskiwali coraz mocniejsze pozycje, uzurpując sobie kompetencje cywilne. Godaigo podjął wysiłki, by zlikwidować prywatne latyfundia i wprowadzić zasadę cesarskiej własności całej ziemi (zrzekł się także licznych latyfundiów własnej rodziny). Jego działania wywoływały masowe protesty; 1335 doszło do rozruchów, które przerodziły się w wojnę domową; na czele armii zbuntowanych wojowników stanął Ashikaga Takauji. Godaigo, zmuszony do opuszczenia Kioto, schronił się 1336 w górach Yoshino; nie abdykował, lecz zapoczątkował, trwające do 1392, rozbicie domu cesarskiego na 2 dwory — południowy w Yoshino i północny w Kioto, gdzie na tronie został osadzony ces. Kōmyō (panował 1336–48).
