Kapua, Capua,
m. w południowych Włoszech, w regionie Kampania, nad rz. Volturno, na północ od Neapolu.
Kapua
Encyklopedia PWN
ośr. handl. i turyst.; muzeum; katedra (XII w.), kościoły (XIII–XIV w.), pałace (XIV–XV w.); ratusz (XVI w.). W pobliżu ruiny staroż. Kapui (ob. Santa Maria Capua Vetere; m.in. ruiny rzym. amfiteatru, term, akweduktu i świątyni), miasta etruskiego, zał. w pocz. VI w. p.n.e.; od 340 w przymierzu z Rzymem, 216–211 — w rękach Hannibala, 216–215 miejsce dłuższego jego pobytu w oczekiwaniu na posiłki, stąd otia Capuana [‘wywczasy kapuańskie’] — synonim straty cennego czasu; wyludniona przez Rzymian; wzrost znaczenia jako kolonii rzym., zał. 59 r. p.n.e. przez Cezara. W 74 r. p.n.e. w miejscowej szkole gladiatorów powstał spisek, który rozwinął się w powstanie Spartakusa; zniszczona 436 przez Genzeryka, 840 — przez Saracenów; odbud. 856 ok. 5 km na południowy wschód od dawnego miasta; od poł. X w. stol. longobardzkiego księstwa Benewentu, od 1058 w Królestwie Obojga Sycylii, później w Królestwie Neapolu, do 1860 dzieliło jego losy; 1943 zniszczone przez lotnictwo alianckie, 1944 zdobyte przez oddziały amerykańskie.
