Japończycy

Japończycy, nazwa własna Nihonjin, Nipponjin,

naród tworzący podstawową ludność Japonii, poza granicami J. mieszkają gł. (ponad 2,5 mln) w Ameryce Północnej i Ameryce Południowej, najliczniejsze skupiska w USA i Brazylii.

Mówią językiem japońskim. Większość praktykuje shintō i buddyzm, są też wyznawcy religii synkretycznych i chrześcijanie. Przodkami Japończyków są mongoloidalne ludy pochodzące z Syberii. Na ten substrat nakładały się liczne przymieszki grup przybyszów z północy, zachodu i południa, w tym z rejonów Mórz Południowych (Japonia — Archeologia). Japończycy dzielą się na regionalne grupy etnogr. o odrębnych dialektach, wyraźnych różnicach w stroju, pożywieniu, obyczajach. Po II wojnie świat. kultura jap. podlegała silnym przemianom, zwłaszcza pod wpływem amer., w wyniku czego powstał konglomerat cech typowo jap. oraz importowanych. Współcześnie Japończycy tworzą zurbanizowane i wysoko rozwinięte pod względem ekon. społeczeństwo. Zachowali wiele tradycyjnych elementów w kulturze i obyczajach, np. sztukę aranżacji ogrodów, układania kwiatów (ikebana), ceremonię herbaty, stroje (kimono, obi), rozwijają tradycyjne sporty (judo, sumo).