Hromada, Białoruska Włościańsko-Robotnicza Hromada, białorus. Biełarụskaja sialạnska-rabọczaja hramadạ,
największa białoruska partia w II RP, działająca 1925–27;
Hromada
Encyklopedia PWN
powstała w wyniku secesji z Klubu Białorus. 4 posłów: B. Taraszkiewicza, P. Miotły, S. Raka-Michajłowskiego i P. Wołoszyna, którzy utworzyli Klub Poselski Hromada (od 1926 należał także J. Sobolewski); głosiła hasła: samookreślenia narodów i zjednoczenia ziem białoruskich w jedną niezależną republikę z rządem robotniczo-chłopskim, ziemi dla chłopów bez wykupu, szkół z językiem białoruskim i in.; działała pod polit. wpływem komunistów, na terenie województw: wil., nowogródzkiego, białostockiego i poleskiego; liczyła ok. 120 tys. czł., gł. chłopów białoruskich; organy prasowe: „Biełaruskaja sprawa”, „Biełaruskaja niwa”, „Nasz hołos” i in.; 1927 zdelegalizowana; 56 działaczom wytoczono 1928 proces w Wilnie (38 otrzymało wyroki skazujące).
