Fontainebleau, szkoła
 
Encyklopedia PWN
Fontainebleau, szkoła,
kierunek artyst. rozwijający się w XVI w. we Francji przy dużym udziale artystów wł. i niderlandzkich, jeden z najbardziej typowych przejawów manieryzmu;
artyści tzw. pierwszej szkoły Fontainebleau (od 1530): Włosi — G.B. Rosso, zw. Fiorentino, F. Primaticcio oraz N. dell’Abbate, i Francuzi — J. Cousin (st.), J. Cousin (mł.), anonimowy malarz zw. Mistrzem Flory, F. Clouet i A. Caron, wykonali gł. dekoracje mal.-stiukowe rezydencji Franciszka I, zwłaszcza w pałacu w Fontainebleau; Primaticcio: pokój króla (1533–35), sala balowa (1551–56), Rosso: Galeria Franciszka I. W malarstwie sztalugowym szkoły Fontainebleau występuje tematyka mitol. (Clouet — Diana w kąpieli), portrety i sceny rodzajowe; liczne są dzieła anonimowe, m.in. Narodziny Amora, Diana łowczyni, Gabrielle d’Estrées i księżniczka de Villars (ok. 1594); u schyłku XVI w. działała tzw. druga szkoła Fontainebleau, o znacznie mniejszym znaczeniu — malarze: A. Dubois (Galeria Diany, zniszczona), T. Dubreuil, M. Fréminet, F. Quesnel; szkoła Fontainebleau przyswajając dorobek późnego wł. renesansu, a zwłaszcza manieryzmu, dokonała zasadniczego przełomu w sztuce francuskiej.
zgłoś uwagę
Ilustracje
Abbate Niccolo dell', Nawrócenie św. Pawła, 3. ćwierć XVI w. — Kunsthistorisches Museum, Wiedeń.fot. Archiwum Ilustracji WN PWN SA © Wydawnictwo Naukowe PWN
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia