Eubea, Eubeja, nowogr. Ẹwwia, Eúboia,
grecka wyspa na Morzu Egejskim, w regionie Grecja Środk., u wschodniego wybrzeża kraju;
Eubea
Encyklopedia PWN
od lądu oddzielona zat.: Północnoeubejską i Południowoeubejską, połączonymi cieśn. Ewripos; druga, po Krecie, pod względem wielkości w Grecji; powierzchnia 3,7 tys. km2, 203 tys. mieszk. (2008); górzysta (wysokość do 1743 m), na wybrzeżach niewielkie niziny; uprawa pszenicy, winorośli, oliwek; hodowla owiec i kóz; wydobycie węgla brunatnego, marmurów, magnezytów; przemysł spoż., włók., materiałów bud.; źródła miner. Historia. W II tysiącl. p.n.e. zasiedlona przez plemiona przedgr. oraz Jonów; podzielona na kilka niezależnych miast-państw; najsilniejsze i rywalizujące ze sobą: Chalkis i Eretria; od końca VI w. do 338 p.n.e. E. należała do Aten; następnie przeszła pod panowanie Macedonii, 146 p.n.e. — Rzymu, później Bizancjum; od XIII w. władała nią Wenecja (od 1366 pod nazwą Negroponte), od 1470 — Turcja; 1830 została włączona w granice niepodległej Grecji.
