Eridu
 
Encyklopedia PWN
Eridu, arab. Abu asz-Szahrajn,
ruiny staroż. miasta w Iraku, na Niz. Mezopotamskiej, na południowy zachód od Eufratu i m. An-Nasirijja.
Rozkwit w III tysiącl.; ważny ośrodek kultu sumer. boga Enki; prawdopodobnie już w czasach III dyn. z Ur było miastem opuszczonym. W trakcie wykopalisk odkryto m.in.: naczynia ceramiczne, najstarsze datowane na VI tysiącl. p.n.e.; pozostałości najstarszej znanej świątyni z V tysiącl. p.n.e. — niewielkiej prostokątnej budowli (4 × 3 m), późniejsze sanktuaria budowane na tym samym miejscu wznosiły się na coraz wyższych tarasach; ruiny ziguratu z końca III tysiącl. p.n.e., na planie kwadratu (dł. boku 50 m), zbud. przez Urnammu — założyciela III dyn. z Ur. Wyróżnia się również przedhist. kulturę Eridu (ok. 5000–4000 p.n.e.), którą charakteryzowała m.in. ceramika zazwyczaj jednobarwna, czasem z ornamentem geom. na białym tle.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia