Bułgarska Partia Komunistyczna (BPK), Byłgarska kommunisticzeska partija,
wywodziła się z rewolucyjnej frakcji Bułgarskiej Partii Socjaldemokr. (zał. 1891, od 1894 pod nazwą Bułgarska Robotnicza Partia Socjaldemokr., BRPSd); od 1903 działała samodzielnie pod nazwą BRPSd (tesniacy), 1919 przyjęła nazwę BPK;
Bułgarska Partia Komunistyczna
Encyklopedia PWN
czł. Międzynarodówki Komunist.; jej najwybitniejszym działaczem od 1919 był G. Dymitrow. Wraz z Bułgarskim Ludowym Związkiem Chłopskim kierowała powstaniem wrześniowym 1923; po jego stłumieniu zdelegalizowana 1924; od 1927 kierowała działalnością legalnej Partii Robotniczej, z którą 1938–39 połączyła się w Bułg. Partię Robotniczą; od 1941 organizowała ruch oporu; 1942 wystąpiła z inicjatywą Frontu Patriotycznego. Od września 1944 u władzy — jako Bułg. Partia Robotnicza (komunistów); 1948, po przyłączeniu lewicy Bułg. Robotniczej Partii Socjaldemokr., wróciła do nazwy BPK. Po śmierci Dymitrowa (1949) przywództwo partii objął W. Czerwenkow, który nasilił represje polit.; kolejny przywódca T. Żiwkow (od 1954 I sekr. KC, od 1981 sekr. generalny) przejściowo złagodził totalitarny system sprawowania władzy; po ustąpieniu Żiwkowa (XI 1989) partia na XIV zjeździe nadzwyczajnym (I–II 1990) opowiedziała się za przemianami demokr. w kraju, a następnie (IV 1990) zmieniła nazwę na Bułgarska Partia Socjalistyczna.
