Anglicy,
naród tworzący podstawową ludność Anglii, częściowo Walii, w niewielkiej liczbie mieszkają w Szkocji i Irlandii Północnej;
Anglicy
Encyklopedia PWN
ponad 45 mln (2003); poza Wielką Brytanią gł. w USA, Kanadzie, Australii i RPA; język angielski; gł. rolę w etnogenezie Anglików odegrały germańskie plemiona Anglów, Sasów i Jutów, które migrując z kontynentu zajęły w V–VI w. południową i środkową część Brytanii, wypierając na północ i zachód celtyckich Brytów; chrystianizacja VI–VII w. (koniec XX w. większość Anglików to anglikanie); powstała w VIII–X w. wspólnota anglosaska, po najazdach duńskich i norweskich wikingów (VIII–XI w.) uległa polit. i kult. wpływom Normanów z północnej Francji, którzy 1066 podbili Anglię; ekspansja Anglików (Wielka Brytania — Historia) przyczyniła się do postępującej anglicyzacji celtyckiej kultury Walijczyków, Irlandczyków i Szkotów, a wraz z kolonializmem, od XVIII w. do współkształtowania etnicznego, polit., ekon., kult. i językowego oblicza znacznej części świata; kultura narodowa Anglików zaczęła kształtować się w średniowieczu (wpływy celtyckie, rom., skand., fr.); od czasów nowoż. oddziaływała na kulturę eur., a potem świat.; zapoczątkowana w 2. poł. XVIII w. rewolucja przem. spowodowała głębokie przemiany społ. i gosp.; od XIX w. Anglicy tworzą zurbanizowane i wysoko rozwinięte pod względem ekon. społeczeństwo Europy; utrzymali niektóre elementy tradycji społ.-polit. i obyczajowych związanych m.in. z ustrojem monarchicznym.
