Salamucha Jan, ur. 10 VI 1903, Warszawa, zm. 11 VIII 1944, tamże,
filozof i logik, ksiądz.
Salamucha Jan
Encyklopedia PWN
Uczeń J. Łukasiewicza, S. Leśniewskiego i W. Tatarkiewicza; od 1938 profesor Katedry Filozofii Chrześc. na Uniwersytecie Jagiellońskim; rozstrzelany w czasie powstania warszawskiego; badał filozofię staroż. i średniow. ze szczególnym uwzględnieniem zagadnień log.; do osiągnięć Salamuchy w tej dziedzinie należą: wykazanie sprzeczności w arystotelesowskiej teorii dedukcji, rozróżnienie materialnej i formalnej implikacji w poglądach W. Ockhama, sformalizowanie pewnego rozumowania w Sumie logicznej św. Tomasza z Akwinu i wykazanie jego log. założeń, przekraczających granice logiki Arystotelesa; zajmował się również zagadnieniami etycznymi; Pojęcie dedukcji u Arystotelesa i św. Tomasza z Akwinu. Studium historyczno-krytyczne (1930); wybór pism Wiedza i wiara (1997).
