zwarte
Encyklopedia PWN
występujące w językach semickich, np. w arabskim, spółgłoski zwarte charakteryzujące się dodatkową artykulacją tyłu języka (podniesienie ku podniebieniu miękkiemu);
mat. grupa, której jedynymi dzielnikami normalnymi (grupa, mat.) są: cała grupa i podgrupa składająca się jedynie z elementu neutralnego.
szczyt w Bieszczadach Zachodnich (Karpaty Wschodnie), nad źródliskowym obszarem Wołosatki na zachodzie i dopływami górnego Sanu na wschodzie;
Herrera 
, ur. ok. 1530, Mobellán (ob. Valdáliga, prow. Santander), zm. 17 I 1597, Madryt,
hiszp. architekt, teoretyk architektury, wynalazca; jeden z najwybitniejszych architektów hiszp. 2. poł. XVI w.;
[errẹra]
Juan de , ur. ok. 1530, Mobellán (ob. Valdáliga, prow. Santander), zm. 17 I 1597, Madryt,
Huastekowie, Huastecos, Huaxtecos, nazwa własna Teenek,
Indianie z Meksyku, zamieszkujący północno-wschodnią część kraju, gł. stany Vera Cruz i San Luis Potosí, nieliczni — Hidalgo;
implozja
językozn. zwarcie narządów mowy w pierwszej fazie artykulacji głosek zwartych i niektórych półotwartych.
[łac.],
