zapożyczenie
Encyklopedia PWN
język z rodziny indoeur. (indoaryjska grupa języków indoirańskich);
język wschodniosemicki; jako język żywy istniał do IV w. p.n.e., jako nauk. i liturgiczny do początku n.e.; używany początkowo przez Akadów tylko w Mezopotamii, od II tysiąclecia p.n.e. rozprzestrzeniał się na prawie cały staroż. Bliski Wschód;
arszyn
dawna jednostka długości;
[ros. < tur.],
austronezyjskie ludy, zwane także ludami malajopolinezyjskimi,
zespół ludów mówiących językami austronezyjskimi (niekiedy zalicza się do nich języki miao-yao i tajskie) i zamieszkujących Półwysep Malajski oraz wyspy od Indonezji po Hawaje (z wyjątkiem Papuasów);
psychol. zespół łącznie występujących dyspozycji psychicznych i cech zachowania społecznego, którego składnikami są: bezkrytyczne posłuszeństwo wobec autorytetów, zwłaszcza opartych na sile i przemocy, ich idealizowanie, niechęć do poznania psychiki własnej i in. osób, unikanie zróżnicowanego obrazu świata, preferowanie zapożyczonych, prostych i sztywnych interpretacji rzeczywistości, w tym stereotypów i przesądów.
