austronezyjskie ludy, zwane także ludami malajopolinezyjskimi,
zespół ludów mówiących językami austronezyjskimi (niekiedy zalicza się do nich języki miao-yao i tajskie) i zamieszkujących Półwysep Malajski oraz wyspy od Indonezji po Hawaje (z wyjątkiem Papuasów);
austronezyjskie ludy
Encyklopedia PWN
dzielą się na 4 grupy: zachodnią (Indonezja, Malezja, Filipiny, Madagaskar), środkową (wyspy pomiędzy Celebesem a Nową Gwineą), wschodnią (zwaną też oceaniczną, na wschód od Moluków) i tajwańską; grupa zachodnia jest najliczniejsza, należy do niej ok. 95% całej populacji oraz ok. 140 ludów, w tym 7 liczących ponad 10 mln osób (Jawajczycy, Wisajowie, Sundajczycy, Malajowie, Tagalowie, Malgasze, Madurańczycy), grupa środkowa obejmuje 50 ludów, wschodnia — 100, tajwańska — 12; zasiedlanie archipelagów przez ludy austronezyjskie rozpoczęło się przypuszczalnie w I tysiącleciu p.n.e., zajmowały one tereny już zamieszkane przez ludność rdzenną; zachodnie ludy austronezyjskie od połowy I tysiąclecia znajdowały się w kręgu oddziaływania kultury indyjskiej, posiadały literaturę pisaną w alfabecie zapożyczonym z południowych Indii, w XIV w. rozpowszechnił się alfabet arabski, zaś w XIX w. łaciński; stworzyły liczne organizmy państwowe; ludy austronezyjskie przyjęły islam sunnicki, chrześcijaństwo (zwłaszcza katolicyzm na Filipinach); wśród ludów austronezyjskich zachowały się elementy rytuału hinduskiego, głównie w domach o tradycji sułtańskiej, oraz wierzenia miejscowe w duchy opiekuńcze i przyrody; dzięki islamowi utrzymują się bliskie związki z kulturą arabską; większość ludów austronezyjskich żyje na wsi we wspólnotach wiejskich, które konserwują systemy nawadniania pól, organizują święta wiejskie; niektóre mniejsze grupy zachowały organizację rodową; w strukturze społecznej przetrwały elementy dawnego podziału na szlachtę i gmin.
