włodarz
Encyklopedia PWN
w średniowiecznej Polsce urzędnik zarządzający majątkiem książęcym, biskupim, możnowładczym lub gospodarką grodu książęcego;
urzędy dworskie, państw.-centralne i lokalne, ziemskie, miejskie i wiejskie w Polsce i W. Księstwie Litew. do 1795.
dwornik, faktor,
w Polsce okresu gospodarki folwarczno-pańszczyźnianej stały pracownik najemny kierujący całością prac na folwarku;
mer
we wczesnośredniow. Francji włodarz zarządzający w imieniu feudała jego dobrami;
[fr. < łac. maior ‘większy’],
w. gminna w woj. dolnośląskim, w pow. wałbrzyskim, w G. Sowich, na skraju Parku Krajobrazowego G. Sowich;
niższy oficjalista dworski, sprawujący w folwarku feudalnym nadzór nad chłopami odrabiającymi pańszczyznę, a w folwarku kapitalistycznym — nad robotnikami rolnymi;
