wędrownego
Encyklopedia PWN
poeta perski;
bachanalie, bakchanalie,
obrzędy orgiastyczne ku czci Dionizosa (Bachusa) poświadczone w VI w. p.n.e. na terenie kolonii greckich nad Morzu Czarnym i Wielkiej Grecji (południowa Italia), skąd za sprawą wędrownych kapłanów przedostały się do Etrurii, a stamtąd do Rzymu.
lud afryk. zamieszkujący środkowy Kamerun; ok. 25 tys. (1993);
ukr. lud. instrument muz., z grupy chordofonów szarpanych, rodzaj psalterium, zbliżony do gusli (ros. lud. instrument strunowy szarpany);
bard
celtycki poeta i pieśniarz;
[starocelt.],
