bard
 
Encyklopedia PWN
bard
[starocelt.],
celtycki poeta i pieśniarz;
bardowie występowali na dworach wczesnośredniowiecznej Irlandii, Szkocji, Walii i Bretanii; pod wpływem m.in. francuskich trubadurówtruwerów rozwinęli od XI w. w krajach celtycką poezję miłosną, kultywując jednocześnie epikę bohaterską; typową formą poezji bardów była ballada. Zorganizowani w związkach, prowadzili żywot wędrowny, swą twórczość przekazywali z pokolenia na pokolenie. Zanikli wraz z upadkiem samodzielności politycznej Celtów; w Irlandii i Szkocji przetrwali do XVII w. Legenda o bohaterskiej śmierci 500 bardów wymordowanych przez Anglików podczas podboju Walii w końcu XIII w., postać Osjana w ujęciu J. Macphersona nadały nazwie bard symboliczne znaczenie piewcy wolności; w tej roli wszedł bard do europejskiej literatury preromantycznej i romantycznej. Współcześnie tradycja poezji bardów jest podtrzymywana w corocznych konkursach recytatorskich i muzycznych (tzw. Eisteddfod) organizowanych w Walii.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia