bandura
 
Encyklopedia PWN
bandura,
ukr. lud. instrument muz., z grupy chordofonów szarpanych, rodzaj psalterium, zbliżony do gusli (ros. lud. instrument strunowy szarpany);
ma niesymetryczny, owalny korpus rezonansowy o dnie wypukłym, szeroką i krótką szyjkę; 7–30 strun dzieli się na grupę melodyczną (krótsze, biegnące nad korpusem) i basową (długie, biegnące wzdłuż szyjki); grający szarpie je palcami prawej ręki lub plektronem; skracania strun nie stosuje się; pierwsze wzmianki o b. pochodzą z XV w.; był to instrument wędrownych śpiewaków-ślepców, wykonujących dumy; szczególnie popularny na Siczy Zaporoskiej, od XV w. znany także w Polsce.
zgłoś uwagę
Ilustracje
Bandura rys. B. Wróblewski/Archiwum Ilustracji WN PWN SA © Wydawnictwo Naukowe PWN
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia