wisła
Encyklopedia PWN
politeistyczna religia indoeur. ludu osiadłego w czasach hist. nad południowo-wschodnimi brzegami Morza Bałtyckiego, między Wisłą a Dźwiną (przodków współcz. Litwinów i Łotyszy oraz wymarłych już Prusów i Jadźwingów).
Bałtyckie, Morze, Bałtyk, duń. Østersøen, est. Läänemeri, fiń. Itämeri, lit. Baltijos jūra, łot. Baltijas jūŗa, niem. Ostsee, ros. Bałtịjskoje mọrie, szwedz. Ostersjön, ang. Baltic Sea,
śródlądowe, półzamknięte morze epikontynentalne Oceanu Atlantyckiego, leżące w Europie Północnej między Półwyspem Skandynawskim a środkową i wschodnią częścią lądu europejskiego.
region fizycznogeogr., położony na południe i wschód od Morza Bałtyckiego, w Niemczech, Polsce, Rosji, na Litwie, Białorusi, Łotwie i w Estonii, podzielony na 2 podprowincje fizycznogeogr.: pojezierza Południowobałtyckie i Wschodniobałtyckie, których granicę wyznacza w przybliżeniu dolina Pasłęki w północno-wschodniej Polsce.
bałtyckie zlodowacenie, zlodowacenie północnopolskie, zlodowacenie Wisły,
geol. ostatnie zlodowacenie w Polsce;
kopulasty szczyt w Beskidzie Śląskim;
nad Wisłą, w pobliżu m. Baranów Sandomierski;
