urzędnik
Encyklopedia PWN
konstytucje
w starożytnym Rzymie akty prawne wydawane przez cesarzy;
[łac.],
do XIII w. urzędnik dworski obowiązany do krajania potraw podawanych panującemu;
landrat
[niem.]:
wysoki urzędnik eponimiczny w Asyrii, którego kadencja trwała jeden rok;
litis contestatio
w procesach rzym. — legisakcyjnym i formułkowym, pierwsze stadium postępowania przed urzędnikiem jurysdykcyjnym, gł. pretorem, kończące się formalnym ugruntowaniem sporu; dawało to sędziemu prywatnemu legitymację do orzekania.
[łac., ‘zawiązanie sporu’, ‘utwierdzenie sporu’],
magister officiorum
w czasach późnego cesarstwa rzymskiego kontroler biur (officia) administracji centralnej;
[łac.],
